Kendimle kaldığım anlarda...

Gün, sevabıyla günahıyla sona ermiş, en sevdiğim saatler gelmek üzere. Hava parlement mavisi, ay yükselmiş. ışığıyla gözümü kamaştırıyor. Eve varmışım. Gün boyu üzerimde duran giysilerden kurtulup bir şişe bira açıyorum kendime ya da güzelinden bir kadeh kırmızı şarap. Bir kaç tane de sigara alıyorum yanıma, canım çekerse diye. Balkondaki yerimi alıyorum, rahatlama anı. Hafif de bir serinlik varsa ne güzel olur. Kafama bir şey takılmış belki ya da yalnızca günün haralası beni yorgun düşürmüş. ‘An’ı ilk kez o an farkediyorum. Koşturmaca olmadan, kafa sesime teslim ediyorum kendimi. Bugün ne hissediyorsa onu konuşmaya başlıyor tabii. Bir telefon konuşması belki, belki bir arkadaşımla yaşadığım küçük tatlı bir paylaşım. Ayaklarımı uzatmışım, kan ilk kez tersine dolaşmaya başlıyor vücudumda, gevşiyorum. Seviyorum bu anları. Pişmanlık da duyabiliyor insan bir şeyler için (niyeler, nasıllar, ne zamanlar...), geri almak da isteyebiliyor zamanı.

Güzel de hissedebiliyor hiç hissetmediği kadar. Ne mutlu ki her gün kendine özgü. Her yeni gün bir öncekinin temize çekilmişi. Her gün yeni duygulara gebe, eğer sevebildiysen, sevişebildiysen yaşadığın günle. Keşkelere fazla girmeden muhasebesini yapabiliyorum bu yalnızlık anlarında. Eleştiri yağmuruna tutmadan ama, herkese gösterdiğim anlayışı kendime de sunuyorum, yaşama duyduğum minnet ve sevgiyle...

Spend some time alone every day.

Dalai Lama