Elden ele dolasan mimlerden bir digeri... Cevap verirken cok keyif aldim, beni eskilere goturdu.
1- Beni mimleyen arkadasim:
2- Çocukluğunuzda anne ve babanızla (ya da aile büyükleriyle) yapmış olduğunuz ve sizi siz yapan şeylere katkısı olan bir olay, bir aktivite, bir eylem… Ve hangi yönünüze katkıda bulunduğu…
Aksamlari, babam isten cikip annemi alir eve oyle gelirlerdi. Biz de sabirsiz bir halde ablamla pencerenin kenarina tuner ve gelen arabalardan fal tutardik. Yok iste ne bileyim: “Gelen 3. araba annemler olacak”, “10’a kadar sayicam gelecekler vs.” Bu sure icinde, ben kucugum ya, bir sakarlik olurdu hep. Hep de cogunlukla pencere kenarinda dizili duran uslu saksı bitkileriyle ilgili. Ben devirirdim, ablam buyuk ya, canim benim gider supurge-faraş getirir, bir guzel derler toparlardi ortaligi, anneme de bir sey caktirmazdik. Bu aktivite, hem ablamla http://yazaski.blogspot.com/ iliskimizin guven uzerine kurulmasina, hem de paylasim ve isbirliginin guclenmesine neden oldu diye dusunuyorum simdilerde... Bir de sabirla beklemeyi... Hey gidi hey! 3- Çocukken oynamayı en çok sevdiğiniz oyun ve oyun aparatı?
İp... Cok severdim ip atlamayi. Hatta oynayacak kimseyi bulamazsam, salonda iki sandalye arasına gecirirdim lastigi, birler-ikiler-ucler allah ne verdiyse...
4- Sokakta oynar mıydınız?
Hem de nasil. Annem sokak cocugu derdi bana... Hala cok severim sokakta olmayi. Simdi de “gezegen” diyorlar. Pek bir sey degismedi yani :P
5- Çocukluğunuz ve ilk gençliğinizle ilgili keşke farklı olsaydı dediğiniz bir durum/olay…
Keşke demiyorum. Eminim ne olduysa olması gerektigi icin olmustu. Ama saat kısıtım olmasından cok hosnut degildim. Herkes sokakta takılırken ben eve soz verdidigim saate (erkenden), istemeye istemeye, hatta kös kös dönmek zorunda kalirdim. Babam, biz farkında olmadan dakik yetistirmis bizi ve sozunun eri... Ona şimdilerde cok minnettarım. Bana gore bu cok onemli bir vasıf. Sagol babacım.
6- Çocukluk ve ilk gençlikle ilgili iyi ki böyle olmuş dediğiniz bir olay…
İyi ki İstanbul’a taşınmışız. Çok ağlamıştık abla kardeş. Arkadaslarimizi bırakmıstık geride. Dedemi Ankara’da bırakmıştık. Annemin aklı orda kalmıştı. Ama sonra İstanbul bir vazgecilmez oldu. Ufkumu açtı. Cok sey kazandirdi. Cok mutluyum burada oldugum icin.
7- Varsa çocukluk dönemine dair bugünü etkileyen bir olay, anı…
Aile bağlarımızdı her seyden once... Benim icin cok kıymetli oldu her daim. Pazar kahvaltılarımız, yılbaşı gecelerimiz, tatillerimiz. Sevgiyi kesfetmek-buyutmek icin bundan iyi bir ortam sunulamazdı herhalde...
